«Η πολιτιστική Ελλάδα πρέπει να γίνει ξανά της µόδας»

Το ζητούµενο είναι να ξανακάνουµε την Ελλάδα της µόδας, όπως µε τη Μελίνα του «Ποτέ την Κυριακή» ή µε τον «Ζορµπά». Τότε, η Ελλάδα ήταν ένας προορισµός που υπήρχε στο µυαλό των ανθρώπων»... «Χρειαζόµαστε πρεσβευτές, κίνητρα για τις επιχειρήσεις, κίνητρα για την ψηφιακή τηλεόραση και το διαδίκτυο. Και αµέσως. Γιατί οι έκτακτες καταστάσεις απαιτούν και έκτακτους ρυθµούς».

Ο πολιτισµός και τα προϊόντα του έφερναν τουρισµό στην Ελλάδα. Σε εκείνη την - αποδοτική - σχέση πρέπει να ξαναγυρίσουµε, συµφώνησαν άνθρωποι των γραµµάτων και της τέχνης σε ένα συνέδριο στη Βουλή.

«Οι τουρίστες της Ελλάδας θέλουν ήλιο και αγάλµατα. Αυτό δεν είναι αντιστρέψιµο, ούτε και ανατρέψιµο. Χρειάζεται όµως ο συνδυασµός αυτών µε το σύγχρονο πολιτισµό και την τέχνη» έλεγε στην αίθουσα της Γερουσίας, στη Βουλή, η διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης Μαρίνα Λαµπράκη - Πλάκα, επιχειρώντας να βάλει στη συζήτηση περί της σχέσης (και της εξάρτησης) πολιτισµού και τουρισµού την «προστιθέµενη αξία» που είναι η σύγχρονη δηµιουργία. Στην οποία, κατά τη γνώµη όλων των οµιλητών του συνεδρίου που οργάνωσε η Βουλή από την Παρασκευή µέχρι και χθες, δεν επενδύει αρκετά η ελληνική Πολιτεία.

«Είναι ζήτηµα σύγχυσης εννοιών» ήταν η άποψη του γλύπτη και καθηγητή Κώστα Βαρώτσου. «Οταν άλλοι λένε πως θα παράγουν πρωτογενή σκέψη, στην Ελλάδα ανακυκλώνεται µονίµως η συζήτηση για το πώς θα παράγουµε πλούτο» είπε, φέρνοντας ως παράδειγµα ένα ελληνικό εστιατόριο στη µέση της ερήµου στο Τέξας: «Τhe mad Greek». «Στην είσοδο έγραφε «Οχι θα κάτσω να σκάσω» και όλο το κτίριο ήταν µία κακή παρωδία επί του ελληνικού πολιτισµού. Αυτός ο άνθρωπος στην απόγνωσή του που βρέθηκε εκεί έκανε, υποτίθεται,  πολιτισµό. Όπως προσπαθούµε να κάνουµε κι εµείς τώρα...».

Κάποτε ο κινηµατογράφος έφερνε... τουρίστες στην Ελλάδα. «Η ξένη κινηµατογραφική παραγωγή στην Ελλάδα µετρά 116 ταινίες από τη δεκαετία του 30 µέχρι σήµερα, με πρώτη την αυστριακή «Το κανόνι και το αηδόνι» του 1935. Αν δεν υπήρχαν οι ταινίες αυτές, πιθανότατα δεν θα υπήρχε και τουρισµός» είπε ο σκηνοθέτης Μάρκος Χολέβας . Η Αµοργός, για παράδειγµα, γνώρισε τουριστική άνθηση κυρίως µετά το 1988, µετά «Το απέραντο γαλάζιο» του Λικ Μπεσόν.

Η προσέλκυση ανάλογων ξένων παραγωγών σήµερα όµως απαιτεί εκσυγχρονισµό της νοµοθεσίας, δηµιουργία µηχανισµού ανταποδοτικών ωφεληµάτων και απλοποίηση των διαδικασιών αδειοδότησης.

«Το ζητούµενο είναι να ξανακάνουµε την Ελλάδα της µόδας, όπως µε τη Μελίνα του «Ποτέ την Κυριακή» ή µε τον «Ζορµπά». Τότε, η Ελλάδα ήταν ένας προορισµός που υπήρχε στο µυαλό των ανθρώπων» ήταν η άποψη του Αντώνη Καφετζόπουλου . «Χρειαζόµαστε πρεσβευτές, κίνητρα για τις επιχειρήσεις, κίνητρα για την ψηφιακή τηλεόραση και το διαδίκτυο. Και αµέσως. Γιατί οι έκτακτες καταστάσεις απαιτούν και έκτακτους ρυθµούς».

Αρκούν όµως το σινεµά και η νοµοθεσία; «Καµία προστιθέµενη αξία στον πολιτισµό δε µπορεί να λειτουργήσει αν δεν υπάρχει πνευµατική ζωή» έφερε µία άλλη παράµετρο στη συζήτηση του συνεδρίου (το οποίο οργάνωσαν οι Πέµη Ζούνη και Μάγια Τσόκλη) ο κριτικός θεάτρου και καθηγητής Κώστας Γεωργουσόπουλος . «Εχουµε ανάγκη από εγχειρίδια τέχνης στην εκπαίδευση, µορφωµένους ηθοποιούς και κράτος που κάνει το καθήκον του».

Η Παιδεία είναι το κλειδί, συµφώνησαν όλοι. «Είµαστε ένας λαός που δεν έχει καταλάβει πως τίποτα δε µπορεί να γίνει αν η Παιδεία δεν είναι συνυφασµένη µε την τέχνη» επισήµανε ο Θόδωρος Αντωνίου , συνθέτης, αρχιµουσικός και καθηγητής στο Πανεπιστήµιο της Βοστώνης. «Είναι καιρός πια η Πολιτεία να καταλάβει και να αποφασίσει ποιο πρόσωπο του πολιτισµού µας θέλει να εξάγει».

Κάτι µε το οποίο συµφώνησε και η διευθύντρια της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης Παυλίνα Βερέµη : «Η Ελλάδα πρέπει να διαχειριστεί την πολιτιστική ταυτότητά της µε επαγγελµατισµό».

Πηγή: http://www.tanea.gr/