O Αόρατος τοίχος

Οι συζητήσεις μας τούτο τον καιρό είναι βαθιά κοινωνικές. Ο αποθησαυρισμός τους θα μπορούσε να αποτελέσει ένα μελλοντικό ταμείο σκέψεων, συνειδητοποιήσεων, εσωτερικών διαβουλεύσεων, μία ειλικρινή κατανόηση του εαυτού μας...

Η Αφύπνιση μας συμπίπτει με μία ευρύτερη αφύπνιση προς ένα νέο κοίταγμα του κόσμου. Οι υποψιασμένοι ιστορικοί των πολιτισμών συγκρίνοντας τις εποχές, εύκολα θα βρουν ότι σε τούτη την καμπή της ιστορίας τα όντα που αυτοπροσδιορίστηκαν από το δικό μας συγκεκριμένο πολιτισμό, που πάλεψαν να συνδυάσουν το χρόνο με το είναι, που μίλησαν για την αχρονικότητα του χρόνου φτάσανε σε ένα σημείο κρίσης και απολογισμού. Φτάσανε να δούνε την κατάρρευση της Ατλαντίδος τους και να τη συζητήσουν.  

Σταθερά συντάσσονται οι δυνάμεις των απογόνων της βάσης καθώς αυξάνει η αγωνία της κρίσης για το πώς θα μας δουν και πως θα αξιολογήσουν τα έργα μας οι ιεραρχίες των ιδεών που κατέρχονται. Οι νέες Κυριαρχίες του Πνεύματος κατέρχονται και τα μάτια μας κλείνουν μπροστά στο φως, δακρύζουν.

Οι μνήμες του Παραδείσου αναδύονται μαζί με τα ανάμεικτα συναισθήματα του αποχωρισμού μας από μία εποχή, από έναν εσωτερικό τόπο, από μία ορισμένη τάξη αντιλήψεων. Πρόσφυγες ή ταξιδευτές, κακοδαιμονία ή μεγάλωμα και ωρίμανση του νου, αποχωρούμε ηττημένοι ή προσπαθήσαντες;

Συζητήσεις πολύτιμες λοιπόν μεταξύ μας και πλούσιες. Όπως δεν ειπώθηκαν ποτέ. Βροχή τα στερεότυπα πέφτουν σαν αποκαΐδια ενός κομήτη. Στερεότυπα και στρεβλές εκτιμήσεις για αυτά που χρωστάμε στον εαυτό μας, για τα καθήκοντα μας στον κόσμο, για θέματα ταυτότητας και αυτοπροσδιορισμού.

Συζητήσεις για το τι σημαίνει καθήκον, για αυτά που πράξαμε και που ήταν προσωπική παράσταση για κοινωνικό θέαμα. Η κατανάλωση και ο υλισμός μας, οι αντιφάσεις και οι παγιδεύσεις μας.

Η εκπαίδευση μας σε έναν κόσμο αντιφάσεων και πολιτισμικών διαφοροποιήσεων. Η αγνωσία μας και παρεξηγημένες έννοιες. Η ασυνέπεια μας απέναντι σε αυτά που υποστηρίζαμε και σε αυτά που επιλέγαμε με τόση μονομέρεια να βιώνουμε πάλι και πάλι. Η έλλειψη σεβασμού στην ιερότητα της ζωής και του Ανθρώπου. Η απουσία ουρανού από το κεφάλι μας. Η δειλία και η σκληροκαρδία μας.

Κι ωστόσο πάνω από όλα τώρα μία νέα επίγνωση αναφύεται:  η επίγνωση του Αόρατου τοίχου. Όλες οι ασυνειδησίες και η εγωκεντρικότητα μας, έχτισαν τον αόρατο τοίχο. Μόνο η αγαπητική σχέση που μας συνδέει (όταν μας συνδέει) με τον πλησίον άνθρωπο φαίνεται να μπορεί να χρωματίσει αυτόν τον αόρατο τοίχο μέσα μας και να τον κάνει διακριτό.

Αν μπορείς να ζεις ως μητέρα τις σχέσεις σου με τον πλησίον, αν κοιτάζεις ως μητέρα τότε μπορείς να διακρίνεις τον τοίχο και να τον προσπεράσεις. Να χτίσεις μία έξοδο.

Άκου και στοχάσου ψυχή μου. Πιες λέξη-λέξη τους ύμνους των Χαιρετισμών μέρες που είναι. Βαθιά σε προετοιμάζουν για την κατανόηση του εσωτερικού νόμου του ανθρώπου και την επίγνωση της Ψυχής. Το βλέμμα της Μητέρας γίνεται γέφυρα για να περάσουν τα τέκνα του Ανθρώπου απέναντι. 

Αόρατος τοίχος. Τώρα καταλαβαίνω γιατί δεν καταφέρνουμε να αλλοιωθούμε από τον Λόγο όπως τα μέταλλα από τη φωτιά. Αναρωτιόμασταν: γιατί μετά από τόσες σοφές κουβέντες και διδασκαλίες και από συγκινήσεις δεν αλλάζαμε προς το ευγενέστερο και ειρηνικότερο; Διότι υπάρχει ένας αόρατος τοίχος. Που τον κτίζουν μεθοδικά ήθη και νοοτροπίες, σκεπτομορφές και ανομολόγητα πάθη. Λεπτοφυή «εγώ» που βρίσκουν λιγότερο ή περισσότερο έδαφος να αυξηθούν.

Ρέα