Η Αφύπνιση του Μητρικού Πολιτισμού

Eίναι αλήθεια ότι βαθιά μέσα μας κάποιες επιλογές είναι αδιαπραγμάτευτες;...

Eίναι αλήθεια ότι βαθιά μέσα μας κάποιες επιλογές είναι αδιαπραγμάτευτες;

Επιλογές που καθορίζονται από βασικές μας υπαρκτικές ανάγκες, από συλλογικά βιώματα που τα φέρουμε από την γέννηση μας, από τη σχέση μας με τη φύση και τα δεδομένα του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζούμε και κτίζουμε την ταυτότητα μας;

Κάπου εδώ, σε τούτη την πολιτισμική και κοινωνική κρίση της δυτικής κοινωνίας θα πρέπει να ξεκινήσει ο αναστοχασμός για τις πραγματικές αναζητήσεις μας. Κάπου εδώ ξεκινάει η αυτοσυνείδηση στα έθνη και η επίγνωση της αγάπης που τα μέλη μίας κοινωνίας μπορεί και να μοιράζονται δίχως πάντα να την αξιολογούν. Και τούτο γιατί η καθημερινότητα των στερεότυπων εικόνων συμβαίνει να πλανεύει το πνεύμα μας προσδίδοντας μία αφηρημένη ερμηνεία σε ότι βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε.

Ο κόσμος είναι μία θαυμαστή πολυπλοκότητα αιτιών και αποτελεσμάτων με πλήρη και μοναδική συνέπεια και συνέχεια. Η αγάπη ενώνει τούτα τα πολύπλοκα συστήματα σε μία ενιαία αντίληψη που μόνον ο ανθρώπινος νους μπορεί να συλλάβει με όρους συνείδησης.

Τούτες οι σκέψεις απασχόλησαν το πνεύμα μου καθώς αντιλαμβάνομαι την ιστορικής σημασίας περίοδο που διανύουμε. Χαρείτε σα να μου λέει το πνεύμα μου, γιατί σε στιγμές αγωνίας ξεκινάει η περίοδος της Σιωπής και της αυτοκριτικής, της ανασκόπησης και της αυτοαξιολόγησης, της επίγνωσης των ικανοτήτων μας, της μεγάλης αυτογνωσίας. Σε στιγμές κρίσης κρίνεται το δυναμικό, η συνοχή και η αγάπη ενός σώματος, ενεργοποιούνται οι δυνάμεις του καλού μέσα του, αναζωπυρώνεται το όνειρο, συσπειρώνονται οι ικανότητες και εμφανίζονται οι θαυμαστές ιεραρχίες των αρετών.

Εκείνο που χαρακτηρίζει τη φυλή μας μεταξύ άλλων είναι το πάθος της ταυτότητας. Μίας ταυτότητας που βουτά σε πιο αόρατα ρεύματα για να τροφοδοτηθεί, πέρα από γεωγραφικά σημεία αναφοράς και εθνοτικά χαρακτηριστικά.  Μία ταυτότητα πνευματικής συγκρότησης γύρω από έναν μητρικό πολιτισμό γεμάτο θεραπευτικό φως. Από αυτούς που γέννησε η Μεσόγειος και που θα πρέπει να αναδυθούν και πάλι απέναντι στην απομόνωση και την επιθετικότητα της αγγλοσαξωνικής Δύσης.

Διαπιστώνω τελευταία τη συνοχή στη μικροδομή και τη μακροδομή της ελληνικής κοινωνίας μας. Τα οικογενειακά δίκτυα πλέκονται χαλαρά με εκείνα της γειτονιάς. Γνωριζόμαστε από αιώνες και ασκούμε την αυτοκριτική μας με χλευασμό μέσα από μία διάθεση αυτοσαρκαστική. Όμως βιώνουμε συναισθηματική συνοχή και διαθέτουμε συναισθηματική εφυία.

Τούτη η γλυκιά, διακριτική εξοικείωση με τον συνέλληνα, τούτη η συμφιλίωση που νιώθεις στο Πασχαλινό τραπέζι της οικογένειας, τούτη η συγκίνηση για την Ανάσταση και ο κοινός κραδασμός κατά τη Μεγάλη Εβδομάδα, τούτη η συνέπεια στα έθιμα και την τελετουργική ζωή από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα σε όλες τις γεωγραφίες του πλανήτη, τούτη η εμμονή να διαβάζεις τα ιερά κείμενα στη γλώσσα των προγόνων σου ακόμη κι όταν δεν την καταλαβαίνεις κατορθώνοντας να αφουγκράζεσαι τους κραδασμούς της, να γεύεσαι τους ήχους της.

Τούτη η ευγένεια στον πόνο του άλλου, η οικειότητα της φιλοξενίας να μοιραστείς την κουλτούρα σου δίχως αναστολές, η διάθεση να γνωρίσεις και να γνωριστείς. Να βοηθήσεις το παιδί σου μέχρις εσχάτων, να περιθάλψεις το γονιό σου στο σπίτι σου και όχι στο Ίδρυμα, να πάρεις το παιδί σου από το ολοήμερο γιατί μπορεί η γιαγιά να το κρατήσει κι είναι καλύτερα για το παιδί να ζει μέσα στις μυρωδιές της κουζίνας της.

Τούτη η αψηφισιά στο θάνατο καθώς ουδέποτε η ελληνική σκέψη ασχολήθηκε με το θάνατο παρά μόνον καθώς μιλούσε για τη δικαίωση της ζωής. Όλα τούτα μου έρχονται στο νου τις τελευταίες ημέρες και λέω «Ευτυχώς για την Ευρώπη υπάρχουν οι Έλληνες. Γιατί υπάρχει αισιοδοξία στο φωτεινό τους κύτταρο, γιατί η χαρούμενη καρδιά τους δεν αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο του σκότους, γιατί δεν βλέπουν ποτέ το σκότος, δεν διαθέτουν ερείσματα σκιάς στη νοημοσύνη τους.

Είμαι βέβαιη πως η αιχμή του Δόρατος της Ευρώπης είναι η σύλληψη και κατανόηση του κόσμου όπως αποκρυπτογραφήθηκε από την Ελληνική γλώσσα. Είναι ο μεσογειακός πολιτισμός πλήρης, με την οικογένεια ως θρησκευτική εμπειρία εκφράζοντας το τριμερές κύτταρο από όπου ξεκινάει η γέννηση των ειδών στη φύση, και που για μας είναι το αρχέτυπο του πολιτισμού μας από τη Γήινη Μητέρα ως τον Ουράνιο Πατέρα και με Υιό το απαύγασμα του ανθρώπινου καρδιακού Νου.

Ας μοιραστούμε τα βιώματα της καθημερινής αγάπης μας. Τους κύκλους ή πλέγματα της συλλογικής ζωής μας. Ας το αναλογιστούμε κι ας το διδάξουμε προς τους συνανθρώπους μας στην Ευρώπη ότι εδώ είναι ο τόπος όπου δεν φοβόμαστε τον συνάνθρωπο, μπορεί και να μην μιλάμε με όρους θεσμών, αλλά μπορούμε να αλληλοϋποστηριχτούμε γιατί ο ένας θυμίζει βαθύτερα πράγματα στον άλλον.

Οι Έλληνες και είναι αλήθεια αυτό δεν αισθάνονται ποτέ μόνοι.

Ας  χαρούμε λοιπόν και ας καλέσουμε τους πλησίον μας σε τούτη τη μυσταγωγία της ανακαίνισης του μητρικού πολιτισμού του Φωτός.

Ρέα

 6 Φεβρουαρίου 2010