Σενάρια...

Τα νοητικά σενάρια, τα ψυχολογικά μου τραγούδια, είναι φαύλοι κύκλοι, δεν ολοκληρώνουν ποτέ τίποτα. Αναπαράγουν, όμως, μια στάση: εκείνη του διαχωρισμού, του τελικού θύματος της έλλειψης των άλλων. Δεν έχει σημασία πότε και γιατί συνέβη αυτό. Σημασία έχει όταν συμβαίνει πού βρίσκομαι, που θέλω πραγματικά να βρίσκομαι...

 

   Τα νοητικά σενάρια, τα ψυχολογικά μου τραγούδια, είναι φαύλοι κύκλοι, δεν ολοκληρώνουν ποτέ τίποτα. Αναπαράγουν, όμως, μια στάση: εκείνη του διαχωρισμού, του τελικού θύματος της έλλειψης των άλλων. Δεν έχει σημασία πότε και γιατί συνέβη αυτό. Σημασία έχει όταν συμβαίνει πού βρίσκομαι, που θέλω πραγματικά να βρίσκομαι. Η ενασχόληση με τις ψευδαισθήσεις είναι μια ύπουλη συνήθεια του ίδιου μηχανισμού που τις παράγει: η ψευδαίσθηση του παρατηρητή που ενώ παρατηρεί σχολιάζει το παρατηρούμενο και εγκλωβίζεται πάλι στην «αλήθεια» της παρατήρησής του. Υπάρχουν εξηγήσεις. Η ανάγκη να απαλλαγώ από τις ψευδαισθήσεις, η ανάγκη της απλής, ελεύθερης, αυθεντικής ζωής. Την ανάγκη αυτή, όμως, καλό είναι να την επανεξετάσω, μήπως τραβά την προσοχή μου από τη στιγμή που συμβαίνει μόλις τώρα για να με πάει σε κάτι πιο βαθύ, πιο καθαρό, που συνεχώς θα μου διαφεύγει γιατί αυτό σημαίνει πως αισθάνομαι ρηχός, θολός και με λίγα λόγια ατελής. Αν πραγματικά αισθάνομαι ατελής τότε πώς να δοθώ ολοκληρωτικά στη στιγμή; Έχω χάσει την απλότητά μου. Ο Θεός πήγε στους Ουρανούς και εγώ στέκομαι εδώ στη γη να απλώνω απεγνωσμένα τα χέρια μου....

   Τα νοητικά σενάρια δείχνουν άμυνα, άρα και μια πεποίθηση ότι ο κόσμος είναι εχθρικός, γεμάτος απαιτήσεις, προσδοκίες από μένα, υπερεκτιμήσεις και υποβιβασμούς, επικρίσεις ή αδιαφορία. Δεν το ζω έτσι, αλλά τελικά κάποια κατάλοιπα πρέπει να υπάρχουν για να προκαλούν τη θυματοποίηση. Είναι μαρτύριο ο άνθρωπος να αισθάνεται ξένος από τον εαυτό του και από το περιβάλλον, σπασμένος σε κομμάτια (σώμα, ψυχή, νους, εγώ, προσωπικότητα) γιατί πραγματικά έτσι έχει γίνει θύμα της ίδιας του της πίστης. Κι όσο το «παίζει» θύμα τόσο θα δικαιολογεί αυτήν την πίστη, η οποία αν και μαρτυρική, δίνει το νόημα ενός ρόλου σε αυτόν τον άγριο αγώνα για επιβίωση. Αυτό όμως είναι μια περιορισμένη λειτουργία, άκαρπη και εξαντλητική, ενώ ο άνθρωπος αποτελεί ένα πολυσύνθετο σύστημα που από την κατασκευή του, είναι προορισμένο να ακτινοβολήσει την πληρότητα της ζωής.

   Κι αν κάτι μέσα μου λέει: καλό αυτό, το πιστεύω, αλλά δεν το βιώνω, δεν αισθάνομαι έτσι τώρα, το πολύ-πολύ να είμαι καλά, να έχω μια αίσθηση του εαυτού μου, να απολαμβάνω τη λειτουργικότητά μου στις σχέσεις μου, να πέφτω και να ξανασηκώνομαι. Αυτά...Αλλά να είμαι ένα με όλα, σε ομόνοια και αρμονία με το περιβάλλον, με ένα αίσθημα αγάπης χωρίς αντίθετο που τα αγκαλιάζει όλα, ε, τι να πω....δεν ξέρω...μακάρι! Αυτή είναι η παγίδα: αυτό το «να είμαι»....Γιατί δεν χρειάζεται να είμαι τίποτα...Είμαι ήδη....Χρειάζεται να συνδεθώ, να μονιμοποιήσω την επαφή και να αφεθώ...Ίσως ούτε να συνδεθώ...Ούτε να συντονιστώ....Να βλέπω τι συμβαίνει και να συνεχίζω...Να αγκαλιάζω τα πάντα, ακόμα κι αυτά που με ενοχλούν. Αλλά να μην σταματώ εκεί, να μην κόβω την ροή. Να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι ο Θεός είναι εδώ, μέσα μου και παντού, ότι είμαστε ένα μέσα από την μεταξύ μας κοινωνία. Να επανέρχομαι στην πιο ειλικρινή, βαθειά, ουσιαστική μου πίστη....Γιατί όσο κι αν διαχωρίστηκα, έχω αποκατασταθεί. Η πράξις έγινε. Η αγάπη έβαλε τη σφραγίδα της στην ψυχή μου. Η σοφία ανύψωσε το πνεύμα μου. Η άνωθεν γέννηση έγινε....Λοιπόν; Ποιο σενάριο είναι ικανό να με αποκόψει από αυτή την πραγματικότητα; Η πράξη μετά αυθόρμητα θα την ολοκληρώνει, σύμφωνα με το μέτρο, την αλήθεια, την ανάγκη της στιγμής....


   Αν γίνει η μετάνοια, δηλαδή εγκαθιδρυθεί ένα άλλο σύστημα πίστης (ιδεών, αισθημάτων και βιωμάτων) τότε έρχεται και η συγχώρηση. Γιατί τι θα αφήσει απ\' έξω η πίστη του Ενός;...Όταν, λοιπόν, δίνεται τόση σημασία στην πίστη είναι ακριβώς γι\' αυτό: η πίστη είναι ο άξονας των βιωμάτων μας. Κι αν η πίστη έχει πλάνη, η ζωή θα βρει τρόπους να αποκαλύψει το ψέμα, για να υπηρετήσει τη φυσική ροή των πραγμάτων προς την αλήθεια. Κι επειδή όλοι ζούμε στις ψευδαισθήσεις, η μετάνοια είναι η μόνη πύλη που θα μας επαναφέρει στον εαυτό μας. Η μετάνοια είναι η θεραπεία για την πλάνη....Η συγχώρηση είναι απλά η απόδειξη ότι η μετάνοια έχει συντελεστεί. Και για να το συνδέσω με τα παραπάνω: κάθε επιστροφή από τα σενάρια στην αλήθεια, είναι πράξη μετάνοιας. Είναι η αποκατάσταση του κυκλώματος που λέγεται άνθρωπος ώστε να παράγει πάλι φως, ενώ ήταν εγκλωβισμένος σε ένα ενεργοβόρο βραχυκύκλωμα. Απλό όσο και η αλήθεια. Δύσκολο; Για ποιόν;